Όταν το 2002, πτυχιούχος Νομικής πια, ξεκίνησα την πρακτική μου άσκηση σε ένα από τα μεγαλύτερα δικηγορικά γραφεία εργατικών της πόλης, δεν φανταζόμουν ότι θα αγαπούσα το Εργατικό Δίκαιο τόσο πολύ. Και ακόμα περισσότερο δεν φανταζόμουν ότι στα χρόνια που θα ακολουθούσαν, συμπορευόμενη με ικανότατους συνεργάτες, θα περνούσα από τόσο διαφορετικούς ρόλους, οι οποίοι θα μου πρόσφεραν γνώση, εμπειρία, ευρύτητα σκέψης και ευελιξία δράσης.

Έκτοτε δραστηριοποιήθηκα ενεργά ως δικηγόρος εργοδοτών και εργαζομένων, ως σύμβουλος επιχειρήσεων και λογιστών, ως υπεύθυνος τμήματος προσωπικού και μισθοδοσίας μεγάλης εργολαβικής εταιρίας και τελικά ως νόμιμος εκπρόσωπος και διαχειριστής της εν λόγω εταιρίας, για να επιστρέφω και πάλι στον αρχικό ρόλο της δικηγόρου – εργατολόγου.

Σήμερα, διατηρώντας συνεργασία με εξειδικευμένους και έμπειρους επαγγελματίες, αντιμετωπίζοντας ιδιαίτερες καταστάσεις υπό πολύ διαφορετικές ιδιότητες και δοκιμάζοντας ποικίλες μεθόδους προσέγγισης και διαχείρισης προβλημάτων,  πιστεύω και ελπίζω ότι έχω πλέον μια πιο σφαιρική και έγκυρη άποψη για το τι χρειάζεται και αποζητά μια επιχείρηση, τι απασχολεί έναν εργαζόμενο, ποια είναι η στάση του Ελληνικού Δημοσίου απέναντι σε ιδιώτες και επιχειρήσεις, και εν τέλει τι είναι νόμιμο, δίκαιο και συμφέρον και αν μπορούν αυτά να συνδυαστούν επιτυχώς.

Για το λόγο αυτό, από όλους τους όρους που θα μπορούσα να επικαλεστώ για τη δουλειά μου, αυτόν της δικηγόρου, της εργατολόγου, της συμβούλου κλπ, προτιμώ την γενικότερη ιδιότητα του συνεργάτη που παραμένει σταθερά δίπλα στον πελάτη του και αναζητά μαζί του την καλύτερη δυνατή λύση για κάθε πρόβλημα που προκύπτει («solution provider»).